Pamięci Wisławy Szymborskiej.

Uskrzydlone dusze Poetów, uwolnione z kruchego ciała,
dokąd odleciałyście zgodnie z porządkiem przemijania?
Czy odkryłyście tam miejsce spełnienia waszych tęsknot i pragnień?
Nam już nie odpowiecie, choć na to czekamy.
Zatem umilacie życie Aniołom? Deklamujecie Najwyższemu?
Wszak nie zakopaliście talentu, którym was obdarzył,
ale czy na ziemi głosiliście radość istnienia, przemijania,
czy raczej porywaliście tłumy ku przestrodze?
A jeżeli wasze dusze były niepokorne do końca dni?
A jeżeli dane wam było opisywać sprawy straszne,
ukryte w zakamarkach ludzkich złych skłonności i grzechów?
Czy Najwyższy ukarze wam Swe Oblicze?

A to są też nasze niepokoje, to przecież nasze niepokoje,
to przecież nasze zadumania, to przecież nasza ludzka nędza,
a to są tez nasze niepokoje, to przecież nasze niepokoje.
Dlatego kochamy was.

Maria Konopnicka

Ojczyzna

Ojczyzna moja - to ta ziemia droga,
Gdziem ujrzał słońce i gdziem poznał Boga,
Gdzie ojciec, bracia i gdzie matka miła
W polskiej mnie mowie pacierza uczyła.

Ojczyzna moja - to wioski i miasta,
Wśród pól lechickich sadzone od Piasta;
To rzeki, lasy, kwietne niwy, łąki,
Gdzie pieśń nadziei śpiewają skowronki.

Ojczyzna moja - to praojców sława,
Szczerbiec Chrobrego, cecorska buława,
To duch rycerski, szlachetny a męski,
To nasze wielkie zwycięstwa i klęski.

Ojczyzna moja - to te ciche pola,
Które od wieków zdeptała niewola,
To te kurhany, te smętne mogiły -
Co jej swobody obrońców przykryły.

Ojczyzna moja - to ten duch narodu,
Co żyje cudem wśród głodu i chłodu,
To ta nadzieja, co się w sercach kwieci,
Pracą u ojców, a piosnką u dzieci!

Wisława Szymborska

Gawęda o miłości ziemi ojczystej

Bez tej miłości można żyć,
mieć serce suche jak orzeszek,
malutki los naparstkiem pić
z dala od zgryzot i pocieszeń,
na własną miarę znać nadzieję,
w mroku kryjówkę sobie uwić,
o blasku próchna mówić "dnieje",
o blasku słońca nic nie mówić.

Jakiej miłości brakło im,
że są jak okno wypalone,
rozbite szkło, rozwiany dym,
jak drzewo z nagła powalone,
które za płytko wrosło w ziemię,
któremu wyrwał wiatr korzenie
i jeszcze żyje cząstką czasu,
ale już traci swe zielenie
i już nie szumi w chórze lasu?

Ziemio ojczysta, ziemio jasna,
nie będę powalonym drzewem.
Codziennie mocniej w ciebie wrastam
radością, smutkiem, dumą, gniewem.
Nie będę jak zerwana nić.
Odrzucam pusto brzmiące słowa.
Można nie kochać cię - i żyć,
ale nie można owocować.