Pożegnanie...

 

"Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy 

przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom." 

 

Nadchodzi dzień, w którym z radością i nostalgią przekażę na godne miejsce

najcenniejszą pamiątkę mojego życia - 

mój Krzyż z Kadyńskich Wzgórz.

Ten skromny wizerunek cierpiącego Zbawiciela jest widomym znakiem

Jego czułej miłości, Jego współcierpienia ze mną 

 i Jego  pomocy w mojej "nocy ciemnej".

W Dniu Zmartwychwstania, ponad trzydzieści lat temu, 

gdy moja ludzka słabość, ogarnięta bezsilnością i rozpaczą popychała mnie 

do odejścia z tego świata znalazłam ten Krzyż leżący na posadzce maleńkiej

kapliczki na jednym ze wzgórz, był on ukryty w wyschniętych liściach.

Wymalowana na nim Postać Chrystusa wydawała mi się porzucona 

i odepchnięta tak, jak czułam się wtedy ja. Wiedziałam, że to znak dla mnie.

Gdy Go przygarnęłam i ochroniłam Pan pomógł mi powstać z kolan

i pomału odkrywał przede mną Jego plan na moje życie, 

uzdolnił do odkrywania i zgłębiania Tajemnic Królestwa.

Pan pozwolił mi dożyć sędziwych lat w miłości do Niego i Ewangelii.

I mogłam pisać i śpiewać na Jego chwałę, jako Jego niegodna sługa. 

1/ Świadectwo pierwsze na blogu: post z 4 stycznia 2009 roku

2/ Świadectwo drugie na blogu: post z 21 października 2017 roku

 

 

    Moje niebo.

Zaprosiłeś mnie, Panie, do Swojego nieba.

Kiedy głos Twój usłyszałam jeszcze bałam się:

Ciebie, świata ludzi, świata stworzeń, świata zdarzeń,

bezsennych nocy i... że ktoś mnie o coś zapyta.

Zaprosiłeś mnie, Panie, do Swojego nieba.

Bardzo długo nie mogłam w to uwierzyć,

bo – dlaczego właśnie mnie? Taką byle jaką,

ani dobrą, ani zdolną, ani ładną – taką – żadną.

Zaprosiłeś mnie, Panie, do Swojego nieba.

Widocznie odrobiłam Twoje ziemskie lekcje,

widocznie przetopiłeś mnie w życiowym tyglu

i na dnie mojej duszy – coś – zobaczyłeś.

Zaprosiłeś mnie, Panie, do Swojego nieba.

To Ty, Panie, powiedziałeś: „Przyjdź,

jesteś moja, bo to Ja ciebie stworzyłem”.

Więc idę, jeszcze się potykam, ale wstaję.

Zaprosiłeś mnie, Panie, do Swojego nieba.

Moje imię Eliszeba – Dom Boga, wierzę już,

że to Ty na mnie czekasz przy obfitym stole

zastawionym Świętym Chlebem Twojej Miłości.

http://www.youtube.com/channel/UC-lrjGWEdI8EzJEPPo2UDKQ

"Czym się Panu odpłacę, za wszystko co mi wyświadczył?

Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pana."

"Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną

przez wszystkie dni życia.

I zamieszkam w domu Pana

po najdłuższe czasy."

 

Wertykalna deska Krzyża z Postacią Chrystusa została znaleziona

na pokrytej suchymi liśćmi posadzce kapliczki p.w.Krzyża Świętego,

położonej na zalesionym Wzgórzu Kaplicznym, w połowie drogi 

do klasztoru ojców Franciszkanów w Kadynach. Kapliczkę, freski 

oraz Krzyż ufundował w roku 1777 ówczesny właściciel posiadłości

hrabia Dębski. Krzyż ten był zawieszony na ścianie na wprost wejścia,

na której namalowane były postacie Matki Bożej i św. Jana.

( kliknij w obrazek)