Stworzyłeś nas do miłości...

Za Kim tęsknisz, duszo moja? Kogo wypatrujesz i szukasz wokół siebie?

Nie potrafisz tak do końca uwierzyć, że Twój Ukochany jest w tobie?

Przecież pozwolił ci się odnaleźć i rozsmakować w Żywym Pokarmie.

Więc dlaczego dalej biegniesz i pytasz siebie:

czy nie za mało modlitw? czy nie za mało miłosierdzia?
czy nie za mało miłości? czy nie za mało pokory??? 

A przecież Ty, Panie, dajesz mojej duszy radość, pocieszasz w smutku,

 tak wiele dostaję od Ciebie znaków i błogosławieństwa na każdą chwilę.
Czuję, że spoczywa na mnie Twoja Ręka. 

Tak, to Ty uzdatniasz moje serce do kochania, od Ciebie dostaję i przekazuję dalej.

Więc czemu jestem głodna i spragniona? Czemu nie zawsze potrafię uwierzyć Twojej miłości?

Czemu przerażają mnie nędza, głód i niesprawiedliwość tego świata?

Czego Ci jeszcze nie oddałam, Panie?

Czy jestem gotowa na ofiarę?

 Ty, Panie znasz mnie lepiej niż ja znam siebie, wiesz, co kryje się w mojej duszy,

 w moich myślach i pragnieniach, w moim ciele, w każdej jego komórce. 

Powtarzam sobie ciągle, że w mojej nędzy, tylko w Bogu znajdę ratunek i pocieszenie.

Powiedziałeś przecież, Jezu, że nic bez Ciebie nie można uczynić!!!